مطالعه اثر مواد پایدارکننده بر پایداری سینتیکی و ترمودینامیکی آنزیم ساویناز

آنزیم ساویناز نماینده گروهی از آنزیمهای خانواده سوبتیلیسین است که خود زیرمجموعه ای از سرین پروتئازها هستند. ساویناز از باکتری قلیادوستی بنام باسیلوس لنتوس ترشح می شود و بیشترین پایداری و فعالیت آن به ترتیب در پ هاش های 10-7 و 12-8 است.وجود دو یون کلسیم و تعداد نسبتا زیاد پلهای نمکی در ساختار آن، باعث افزایش پایداری حرارتی این آنزیم شده است. یکی از کاربردهای آن در بیوتکنولوژی ، استفاده از آن بعنوان پروتئاز در شوینده ها است، ویژگیهای این آنزیم مانند قلیا دوست بودن و مقاومت آن در برابر دماهای بالا، این آنزیم را تبدیل به گزینه مطلوبی برای استفاده در صنعت شوینده ها کرده است. پایدارسازی آنزیمها برای استفاده از آنها بعنوان بیوکاتالیست در صنعت و بیوتکنولوژی ضروری است.پروتئینهای کاتالیتیک نیز مانند سایر پروتئنیها به سبب تعادل ظریف بین نیروهای پایدارکننده و ناپایدارکننده ، از حساسیت بالایی برخوردارند. از جمله راهکارهای افزایش پایداری آنزیمها در محیط آبی (محلول) ، استفاده از افزودنیها است که بعنوان یکی از راههای مقابله با شرایط نامساعد محیطی (مانند خشکی و حرارت) در طبیعت نیز بکار گرفته می شود. افزودنیهایی که منجر به افزایش پایداری پروتئین می شوند با مکانیسم هیدراسیون ترجیحی عمل می کنند و به این ترتیب از بازشدن پروتئین ممانعت به عمل می آورند .